Saat epey ilerledi ve akşam vaktiydi
Eşim işten çıkmış, birazdan gelirdi.
Almak için onu,rutininde benim,
Biraz da acele etmem de gerekirdi.

Neyse ,indim araç ile alt yola,caddeye
Boş yer buldum park için, girdim oraya
Orası dediğimse yolun kenarı
Araçlarsa büyüklü, küçüklü hep sıralı…

Daha var dedim on-on beş dakika
Değerlerndireyim bunu az ileride parkta
Park ki her akşam faklı yüzlerin
Uğrak yeriydi kent merkezinin.

Küçük göletlerinin içinde ördekler, kuğıular
Parkın etrafını kuşatmıştır çoktan
Onlardan haz alan sevimli çocuklar…

Boş bir bank aradı o an gözlerim
Sanki biri seslendi, etrafa bakındım
Hemen yanı başımda, yaşlı bir amca
“Gel” dedi, gel, otur yanıma
Önce kısa bir an duraksadım, düşündüm,
Aheste adımlarla, tam yanına oturdum.

Ordan, şurdan konuşmaya başladık
Memleketi bir düze çıkardık, bir batırdık
Derken başladı anılar faslı,
Amcamın bakışları derinlere daldı.
Amcam duygulu ve biraz da heyecanlı.
Anlaşılan çok şeyi vardı anlatacak
Belki de anlattıkça rahatlayacak.

Seçkiler yaptı, belli anılarından
Anladım ben de biraz, dikkat kesildim
Bir ayakkabı öyküsüydü anlatılan;
Güzel boyuyormuş ayakkabıları vaktiyle
Konuyla ilgili hatırası hem komikti, hem de bir çile
Derken aradan zaman geçmiş,
Ki bu olay, onda çok derin iz etmiş.
Amcam bu hatırasının sonunda
Veda etmiş ayakkabı boyacılığına
Meğer boyadığı o ayakkabı,
Değiştirivermiş onun tüm hayatını.

Biliyorum merak uyandı şimdi sizlerde
Patlatıyorum sürprizi o zaman ben de
Ayakkabısını boyattığı o meçhul kişi,
Devlet kurumunda ona vermiş bir işi.
Yıllarca çalışmış amcam, emekli olmuş.
Sayki sıradan bir muhabbet, nelere kadirmiş.

Esasen hikaye sürüp giderdi
Ne var ki eşim de servisten inmişti.
Üzülerek işaret ettim amcaya
“Tamam” dedi, bana müsaade etti.
Giderken tokalaştım ve muhabbetle
Tekrar görüşmek istedim yarın, aynı saatte.

İnanın bu muhabbet bana çok moral kattı
Yarın ilk işim o amcayı aramaktı.
İnsan dediğin zaten bir kitap gibi,
Şu park sefası, yaşananlara değdi.
Oğuzhan KÜLTE