Güz gülleriIçimin içinde yara ırmak gibi susarken Zaman yüzümde yitip gidiyor Sesimin kuyusunda duvarlar gürültü/ Parmakuçlarımda mavi/ Dokunuyorum karanlığa Beyaz bir çığlıkla Bu kentin soluğunda adım Ceylan sessizliğinde avuçlarıma yağan Rüzgar ıslığını çaldığında Kıpraşıyor her şey Ağzımı dayıyorum bir damla suya Aralıksız gökyüzünü dinliyorum Bağrımda uyuyan tohumlar Dudaklarımdan sızan Gün ısırığı dil ucu sözlerimde Tenhayla düşleşirken Gidenin kaldığı gülüşlerde özledim Kendimi ve kuşları Çocuklar uzun uzun kıvrılıyor bahçeye Sırtlanıp gölgemi dalgın bakışlarıma Her sabah ve sonbahar Tesbih diye dizerim Güz gülleri konuşunca Kitap açıyor çiçekler Ellerimde uçurtmalar Gün akşam oluveriyor işte Umudu karartmadan |