GÜN DOĞMADAN ÖLDÜ GECELERİM
Gün doğmadan öldü gecelerim
Ben bahara yenilip, kazarken mezarını hazanın Vurulmuşluğuna yenildim Tan kızılı gecelerin kızgınlığıyla sol yanımın Bir sarhoşluğuna inandım bu dünyanın Birde sana Viran olup serpildim aşkının topraklarına Topla dedim kendime Topla kırıklarımı Sakla acıyan sol yanına dedim de Dilime acımtırak bir tat bırakarak, düştü dilimden ismin Ey varlık Varlığınla, gelip vur kelepçeleri, dilime varmasın ismin Rüzgarın nefesiyle sıkılaşsın Gecenin bağlı kollarına atılan her düğüm Her suskunluğum bir mahşer Her göğe bakışım bir ölüm çağırır Susturmayın beni Vurmayın kelepçeleri dilime Konuşsun dudaklarım Erisin güne dönsün ölen gecelerim Yaklaşsın yüreğim Gökten sarkan o ilmeğe Ne çıkarki son nefesime varsa ömrüm Ne çıkarki göçsem bu dünyadan sessizce Nasılsa aldığım her nefeste Batar soluklarıma İğnelerle bezenmiş her düğüm HÜLYA ÇELİK |