Yok yok methiyeler düzecek değilim
şiir tadında ölmek üzerine
Kaç şiirle seviştiysem seviştim
mahremimden kime ne
Aşktan ümidini kesenlere bıraktım
gevezeye yakışan övünmeyi
ve yarin göğsünde
hayal kuramamış kadersizlere
Hem kim tanrı aşkına
bir uyağın dizi dibinde
ya da hece ölçüsünün eteklerinde
ölmek ister ki !

Kleist bile şiirlere teslim etmemiş tetiği
Birileri onu suçlayabilir mi ?

Şiir yalnızların elinden tutar
Eyvallah
ama acıyı silebilir mi ?
Genç Werther intihar etmek yerine
Lotte’nin öpmediği yaralarına
-ki acıydı rengi-
şiir sürmez miydi ?

Karşılıklı sigara içip dertleşemedikten sonra
kim ne yapsın şiirin sır saklayan halini
Hem zaten sevap da yazılmıyor
meretin her harfine
Tam tersi sürgün bile çıkabilir
Ovidius gibi
m/imlenmiş kaderine

Şiirin göz bebekleri yoktur
kendini seyrettiğin
Uykudan uyanmış mahmur hali …
Dağınık saçlarına eşlik eden
sıcacık teni …
Zaten kim ruhunu
sevdiğinin avuçları yerine
satır aralarına saklayıp
eceli bekler ki !

Zweig ve Lotte ebedi uyumadan önce
ince işçiliği öğretseydi keşke …

Güçlüdür şiir eyvallah
Kendini sobeletmeden
tanrıları eleştirebilirsin mesela
kaleminin ucuyla
ama dönek de değil midir ?
Sevgilinin dudağına dokunduğunda
nasıl da kılık değiştirir

Ve vefasız değil midir
canandan hızlı terk ederken insanı ?
Hatırla !
Veda bile etmeden giderken
kaç ilhamın doğmadan yetim kaldı

Ve namussuz değil midir
ıssız zamanlarda parçalarken
şairlerin kalbini ?
Biliyorken hem de
Anka gibi
küllerinden doğmayı bilmediklerini

Bu yüzden çığlık çığlığa haykırıyorum işte !
KURAL 1 :
- Bırak methiyeler düzmeyi -
Şiirlerin gözü önünde bile ölme !




Özgür SARAÇ / Râzı
27022018Denizli