İlhamını yok ettiği şairlerle dolu değil mi
şehirlerin avuç içleri ?

Ben hiçbir şehri sevmedim
Boyunlarının kenarına sinmiş kokunu sevdim
Zülüflerinin arasına gizlenmiş gölgeni …
Kaldırımların eteğindeki ayak izlerini sevdim
Sır tutamayan köşe başlarına öfkeni …

Ben hiçbir şehri sevmedim
Çünkü en virane halleriyle
göğsümde gezindi her biri
İzinsiz ve izansız
gölgemle sevişti
İşleri bitince
cellatlara teslim ettiler düşlerimi
Küfredemedim edebimden de
tutup defalarca
vicdanlarına bastım izmaritlerimi
Ağlamak istediğimde bahanelerime kusur bulup
ayıpladılar
Ağlatmak istediklerinde
işlemediğim tüm suçları kaderime kazıdılar

Ben hiçbir şehri sevmedim
Çünkü hepsi de heybesinde
bir darağacı bulunduruyordu
Ne zaman yeşertsem hayallerimi
suç unsuru sayıp
iple süslüyordu
İstiflenmiş kalabalıkların alkışları arasında
kaç kez son dileğimi söyledim
Kaç kez öldüm … Dirildim …
Öldüm … Dirildim …
Ortada bir cellat varsa
kalabalıklar aşığa burun kıvırıyor
biliyor muydun ?
Ben ezberledim …

Ben hiçbir şehri sevmedim
Çünkü birinin bile koynunda
muska gibi taşınmadım
Ebabiller için süslenen Ebrehe idim
Hicaptan nasipsiz cümleleri
boğazıma takıldı hep
Üzerlerine çığlık çizdim
En cafcaflı billboardlarda afişe ettiler çığlıklarımı
İnsanlar şehirlerden yana saf tuttu
Kimi kuyumu kazdı
Kimi boynumu kırdı
Hatırla !
“ Keşke “ derdim
“ tüm şehirlerin yüzünü sen boyasan
yoksa vazgeçmez şehirler
çıkmaz sokaklarında
faili meçhul aş(ı)kların
cesetlerini saklamaktan “

Ben hiçbir şehri sevmedim
Çünkü şiirlerimi sahiplendi her biri
şairi değil
Ben de intikam için
illegal yazılarla duvarlarını kirlettim
ve son otobüsle hep
silüetlerini terk ettim …




Özgür SARAÇ / Râzı
29012018 Denizli