merhaba.

I. Üç haftadır umarsızca yunan şarkılarını dinliyorum. Özelikle Orfeas Peridis. Bu yunan şarkıları bize ne anlatıyor?

‘’Ne anlatır Yunan şarkıları
İnsanı tepeden tırnağa saran bu hüzünle
Sanki hep anlatılmayan bir şey kalmıştır
İçimizi ne kadar döksek de’’ / Ataol Behramoğlu.

Gelgelim acımız yerinde mi? Peki bu şiir ne anlatır bize? Hiç lafı dolandırmaya gerek yok, ölümdür bize anlatılan. Rengi konusunda ama, yani ölümün. Payımıza düşenle yetiniyoruz ne de olsa. Tanrı ve turnusol. Biri değişmez. Biri değiştirir. Yani biziz. Değiştiğimize göre fazla mükemmel de değiliz. Burası ironi demeye gerek var mı bilmiyorum. Zifaf gecesi kadar şeffaf nihayetinde. Fakat ölümdür tek başına yaşanan. Gafil avlanamayız zira. Bir ithardır bize. Biz de yanıltmıyor kendisini ve öyle yapıyoruz. Çalışıyoruz. Ama bunu dediğimiz anda yanılabileceğimizi de fark ettim. Burası yek dü se. Kaçan ne de olsa bizim serdengeçtiliğimiz. Ama kendimize, fakat içimize doğru.

Aslolan şu soru:

Qua vadis?


II. Ölümden kaçtığımızı da hesaba katacak olursak, kanın bizi izlediğine dair anlaşılabilir bir yüzü de olur. İkinci pasaj da fazlasıyla net ve berrak. Bir şeylerin olacağından emin. Gene bir ithar. Eder iki ithar. Fakat bu sefer hayatına ortaya koyarak, bizi ikna etmenin başka yolunu denemiş. Hayat ve hiç can (hiçlik). Son iki dize arasındaki kesişime dikkat edersek söylediklerimiz daha iyi anlaşılacaktır. Hiçbir şey kandan bağımsız değildir. Ölüm dahil. Ki ölümdür tek başına yaşanan, demiştik, diyen bir şairdir olunca anlamı da o denli uyumlu oluyor; nihayetinde; kara safra.

Malum, Antik çağ tıbbında insan karakterini oluşturan dört vücut sıvısından biri de kara safra’dır. Diğerleri; kan, balgam, sarı safra. Ve yine gözden kaçmaması elzem olan bir ayrıntı da kara safra’nın sevda’ya karşılık gelmesidir. Şimdi parçaları birleştirip öyle okumak bize düşer. Okuduğumuzda rengimiz sararıyorsa, örtelim üstünü ve gök kararana dek dönmeyelim yüzümüzü.

III. İlk dizeyi tersinden okuduğumuzda aslında bize sunulan şeyin başka olduğunu görüyoruz. Ateşten mahrum bırakılmış bir cehennem, artık cehennem değildir. Buradaki duygu dalgalanmaları bize neyin ne olduğunu gösteriyor adeta; cehennem-nara-mahrem-inat-ölüm-sonsuzluk... kabul edelim, böylesine hızlı geçen bir dönemde, gözden kaçırılmaması gerekir bu sanrı.

IV. Bize sunulanın dışında başka ne var? Toprak ve gebe bırakılmak isten...ne? Burada bir şarttan bahsediliyor artık. Kesinlik kendini dinlemeye bırakmış. ‘’Şehvet yüklü bulutlar...’’ Şehvetten doğan bir ben mevzubahis şimdi. Torak ile göğün birleşmesinden tevellüt olunan bir yüz/ben. İlk birleşmeye bir gönderme mi dersiniz? Dersek dilimiz tutulmaz belki, ama kendimizi yorabiliriz. İlk günah, ilk yasak, ilk şehvet. İlk insan...

V. Burada da kendinden önceki pasajın alt metni yatıyor. Gene şart koşulan bir mesele. Gene bir yaşamak. Hemen aklıma İsmet Özel‘’günü geçmiş bir gazete, toprak bir çanak
/bir daha gelmem belki diye bir not bakır maşrapanın yanında/
şeytanlar da yürür benimle herhal ıslık çaldığım için’’ dizeleri geldi. Buradan bakınca bir buluşmadan bahsedilebilir. Buluşmaların kan bulanıp gebe kaldığı bir yerdeyiz yani topraktayız.

VI. Ve gene bir kovulma meselesi. Sahip olduğumuz hayatın neresindeyiz? Niçin kovuldu? Niçin unutuluyor? Hiçliğe doğru akın etmekteki niyet de sorgulanabilir mi? Hiç’lik kavramı bayağılaşan bir nesne haline getirildiğinin farkındayız? (beylik ifade) Hiç olunmaz, kendin olmadan. Kendimize baktığımız yer orası nihayetinde. Kefen?


‘’ölüme dönmemek üzere ölüyüm.’’

Son dizenin bağımsız olmasına gelince de, yerinde bir duruş. Önce ve sonra. Önce kovuldu. Sonra bir kefen. Uykua haline geçiş ve sonra da ölüm. Oysa denilebilir ki burada; dönmemek üzere kovuldu/k. Tabuta ihtiyacımız var mı? Gelin birlikte yüzleşelim.



Harun Aktaş tarafından 12/21/2017 11:57:22 PM zamanında düzenlenmiştir.

Düşününce dünya hayatı da rüya gibi değil mi aslında!

"kaçılabilse için hiçliğine" ah keşke.
Ve.. keşke, kendimizin aslında ne kadar küçük olduğunu anlayabilsek.

Nefis ve dünyevi hırslarımızdan tüm egolardan arınıp; fânîyi ebedîden, ruhu bedenden ayırabilsek. Keşke hiçliğin eğitimini yapabilsek onun yüceliği-derinliği farkedilse o büyük makama erişilebilse.
Namümkün!

Ne doğru-güzel demiş Mevlana:
Bu dünyada herkes bir şey olmaya çalışırken, sen HİÇ ol.. menzilin yokluk olsun. İnsanın çömlekten farkı olmamalı, nasıl ki çömleği ayakta tutan dışındaki biçim değil, içindeki boşluk ise, insanı ayakta tutanda benlik zannı değil HİÇ'lik bilincidir...

Uzun zaman sonra ne güzeldi yüreğinizden kaleminize düşenleri okumak, özlemiştik.
Teşekkürler 'Şiir' için.

Kutlarım sevgiyle.