"hiçbir şey söyleyerek
hatırlarsanız bütün iyi şeyler
değil mi iki yüzlü yeminler..."


maskesine iyi şeyleri sürenlerin hiçliğine kafa tuttu bir kelebeğin kanadı! hazır mısınız sorgunun kapı eşiğine terk ettiği ninniyi dinlemeye... hatta hatırlamamanın odalarına saklanan mânâları da deşifre eden cesaretin gözlerine de bakın orada aynalar sırsız!


"günbatımında siz
hayalet ağaçlar ekerken isimsiz mezarlara
gölge oyunları yansır yaşamın kör ettiği sert duvarlara"

en mahrem anlarda kusar hayat verdiği günışığının bedelini... duvarların ahraz kaçışlara set olan nefesleri tutar boşluğa soyunan gölgelerin üzerini! ölümü giyinmeye çalışan emek mutlaka alır hakkına has heyelansı geçişleri... duyuyor musunuz! Yusuf'un kuyusundan pişmanlığın yoluna kurban olan bir ses geliyor sular seller gibi! sanki mezarlar ayaklanmış yaşamın damarlarına kıyameti müjdeliyor! sanki...


"kollarımdan düştüğünde sessiz sulara rengârenk
dağılan fırtınada yeşil çuhaydı yüzüm
kapadığımda gözlerimi s/onsuzluk meydanında
senli düşler yazıldı tüm dengelere inat
ve hayata yazıldı her serenat"


hayat, terkedilmişliğin ve inandırılmışlığın dalına körpe ağular çizen sahte ressam! hayat, sonsuzluğun salıncağına ipsiz haykırışlar bağlayan kö/düğüm elçisi! hayat, med-cezir parmaklığına terazisini terketmiş cümleler bağışlayan ferman!... şimdi kapasam gözlerimi, rüzgâra sürgün düşlerime kan verir misin sessizliğim! şimdi kapasam gözlerimi göğün rahlesinde elif elif inleyen sonsuzluğumu öper misin sessizliğim!...



"sürünürken yerlerde ablukalara aldım oyunları
bir tutam nefes solusam da göklerden
ölümü tanıyorum derinlerden
kan kırmızı yağmurlarla damla damla doğan BİR ben
lime lime edilmiş çığlıkların ekseninde dönerken semah"

ölümün sadakatine hüznün şefkatini sürsem devrik ağıtlar gökkubbenin duvağını yırtar mı ki!... ahraz çığlıkların ağır aksak yağmurları vuruyor şiirlerimin penceresine... kırık imgeler onarıyor en kanayan yerinden yüreğimi! kendime sarılışın destanını yazıyor gece... yazıyor! yazıyor!


"yanıyor sözlerim
tek tek düşüyor ağulu yatağıma
serinkanlı lanetti nefes giz tapınağında
kutsal sancı egemen olduğunda ters yollara
modası geçmiş sınırları parçalıyor ışık zerreleri
alıngan -yaralı ve kifayetsiz"

ışığın kançanağı gözlerine anlamını rahminde saklayan kelimeler doğuruyorum!... karanlığın hudutunu eşkiyalar basarken bir bedevi sabrının seferine çıkıyor ömrüm! yaralı sınırlarımı yağmalıyor karıncalarımın sırtına basan gölgeler! yetmiyor nefesim hüznün eteklerinden inmeye .... yetmiyor!


"madem erkendi o saat
karıştığında hücrelerime karanlık ay ışığı
günahlarını aklamaya çalışan suretlere
tutarsız gök kuşağı çiziyorum kısık gözkapaklarıma
görkemli aldanışlarını seyrinde beyazlar çivileniyor ruhuma"

günâhlarımın şahiti, sevdamın heybeti, kısık sesimin keskin hançeri sarıl sessizliğime! bir ebemkuşağının çalınmış rengini geitiriyorum sol cebimle... ne arınmak ne de onarılmak çaresizliği derdim! derdim, ölümün koynundan suretlerine ikilem saranlara nârâlar atmak! derdim, göğsümü gere gere insansı seviler örmek mezarımsı huzurumun kollarında!



"- o zamanda bir karar
hem belki ürkütüyordu beni küçük bir gökyüzü
ki ritmi bozulmuş çırılçıplak ten yalnızlığı olmalıydı bahsi intihar
anason kokarken oda
dumanın en esrarlısı içimde şahlanırken
hafif uyurdu saçlarım karanlığın örtüsü altında"

karanlığın örtüsünü kaldırma sakın!v altında düşlerimin kadavrasından beslenen vicdanı çalınmış olan masallar var!



"ve çünkü
toprak hakkında her şey
buz tabut kelebeğin kanatları
hatta ölümle büyüyen gölgesinde
kendime mahkum
kendime köle bir sesim
kısacık uykumda"


toprak! uykumun bakir tenine sokul... toprak! yüreğimin göğsünde uyuyan atlas renkli kelebekleri öldür içimde ki gidişimin çamurlu ağıdını yıkasın azrailin şefkatini besleyen kutsi sızı... toprak! öp seni çizen fırçama dokunan gözlerimden, ışığın zerrelerine gecenin sütünü sağacak an!


başkasın sen...

çok başka...

t e b r i k l e r