Eksik
Bu yalnızlığın bir anlamı olmalı
Yoksa ne diye bir yara bu kadar acır Sözün karanlığında suskunluğun ışığı Yoksa ne diye kaleme düçar olur Benim olmayan bir hayat geçer üstümden Onyedisinde daha annem, beni düşlerken Zaman, maviye boğulmuş bir kargaşadır Aklın ellerini kirli bırakırken gözü pek ve yaşlı vedacıklar Ve acılar ve isyanlar birkaç mısranın ağzında Dağın uykusuna süzülüp gider. Etime yapışmış bir kimliğin karasıdır bu sızı Gözlerim kambura yatmış, belki de çıldırmışım Gül diyorum, bir gülü basmalıyım ağzımdaki huzursuzluğa Saplayıp dikenlerini parmak uçlarına taşların Bu yalnızlığıma bir anlam sıkmalıyım Öldürmeliyim belki de korkularımı Yoksa ne diye bu mevsim şakaklarımda gezinir ki. Ne koparsam kendimden, çekip gidiyor Eksilmenin karşılığını öpüyorum gözlerinden Biraz ağlayarak, biraz da uyanarak gülüşünden Sakin bir vurgunun mektubunu sürüyorum uykuma İnciterek yokluğunu ve boşluğunu akşam türküsünün Sonra bu yalnızlığı koyduğum yeri unutuyorum Anlamın hesaplaşmasından kaçırarak umudumu Ve söylencesi baharı hatırlatan bir bıçağa dayıyorum Yüzümdeki mezarın çiçeksiz serenadını. Bu yalnızlığın bir anlamı olmalı Yoksa ne diye geçmişin yarası, dilimde kanar durur. Nedim KARDAŞ |
Azı yaralar sardıkça kanar. Kiminin çöle döner yüreği, kimi içinde bir yanardağ saklar.
Yalnız insanlar güçlüdür diye düşünürüm hep.Anlam kazanması da o yüzden...
Tebrik ederim şair güne yakışan bir şiirdi.
Saygılarımla...Nicelerine inş...