“Söylenmedik söz kalmayınca değil
sur ile yıldızlar parça parça dökülünce
bitecek bir eziyet…”

Ne bedduadan ne ölümden
ne de ebabillerden …
Bazen en çok yalnızlıktan korkuyorum
Bu yüzden aşk diye sarılıyorum putlara
Bile bile
Örtemezlerken üşümüş ruhumu
usulca

Yalnızlık korkusuyla
Tanrıyı kızdırmak arasındaki seçimi
ilki kazanıyor çoğunlukla
ve Tanrı kızıp
çekiyor dualarımın ucundan kendini
Şair yine yalnız/lık ağlıyor

Alın işte sırrımı ele verdim
Biraz da bununla parçalayın bedenimi

Serttir yüzü
gidenlere ait ayak izlerinin
Bilekte gezinen jilet gibi
ve tekinsizdir
Cehennem gibi
Önemli değildir artık ismi
koynunda gecelediğin iblisin

Oyalamak istesem kendimi
Bir şiir yazsam mesela
- bir daha ve bir daha -
Nafile
Şiirler en çok yalnız/lık büyütür
Tanrılar
ve aldığın nefesler de

Dişleri de keskindir
ne saklanabilir ne yok sayabilirim
O oradadır işte
Cebinde gölgemin

Yalnız kişi kime inansın ?
Yürüdüğü yolların şeritleri
yarin göğsünden silinmişken
İnanç sevişmek kadar kolay mı
Akılda mıh gibi bir isim
ve dudaklarında insanların
dudak izleri yüzünden
boş yer kalmamışken !

Boğazıma takılır koca bir umman
Gün batımları gözlerime haram
Sessizliği boynumun kenarında kutlayan gecelerle savaştım
Anlatamam

Yalnızlar
“uzaktan sevenler ya da”
kuyuya atılmayla başlayan gerçek bir hikaye olmayınca
kendi masalını yazabiliyor
Kemikleri daha çok kırılıyor olsa da
Ne kemikleri kırılınca bitiyor masal
ne de toprak olunca
Avuntu evet
ve acıyı da azaltmıyor
ama masalda da olsa
“… dışarıdaki meltemden dağılmış saçlarını
Merhaba ! derken düzelten Sevgili
Şiir bağlamış yaralarımı
öpünce geçiriyor …”



Özgür SARAÇ / Râzı
27062017Denizli

şuraya kocaman bir gülücük çizelim seçki kurulu için :-) teşekkür ederim ....