Lelia !

“Telaş yerleşmiş yüzün
belli ki acemi öldürmede…”

Güzel sevilmeyi bilmeyen insanlar gibi
tutunduğun her daldan
cennet çıkarma rüyasındasın
Sonu hüsrandır bunun
Sonu hayal kırıklığı
Teninde
hayallerini şerre boyayanların yağma izleri
Hala anlamadın mı ?
Yürek diyorum yürek
nasıl taşır bunca soytarıyı !

Altı çizilmiş satırlardan kimlik devşirenler
Ağlatma garantili filmlerden
rol giyinenler
- kırık dökük adımlarla hem de -
bir tek kefene yürürler
Gamzelerini mezar yeri zanneden
sinek ikililerini öpmekten
yorulmadın mı ?

Ah Lelia !
Ellerin Rahman’a küsken
rahimde ancak kendini kandırırsın
- defalarca –
Sonra
Ezberlenmiş cümlelerle tövbeye kalırsın
Sıkıcı
ve soğuk …
Telsiz anonsları gibi
yarım yamalak
ve boğuk …

Lelia !
Akrebin kuyruğunu koparsan
- yok saysan ölümü –
Araf’a saklansan
yer dilenip kalabalığın arasından
Kelimeleri çekiştirsen halden hale
boş satırlarda avazın çıktığı kadar
Mucize doğuramazsın yine de
Yalnızlığını kusacağın uçurumlar
veresiye açmaz koynunu
Yağmalamak için fırsat kollar
etini
ve ruhunu …
Ya bir kral/içe yapar omuzlarına yıkarlar
tüm şehrin suçunu
Ya bir fahişe
elden ele dolaştırırlar gururunu

Lelia !
İzlerden adam seçilmez
Ya bir it çıkar karşına
ya da payı olmayan biri
nasipte
Şarkılar doyuramaz sonra ruhunu
küfürlerin de …

Boş satırlarda gezinme Lelia
Ebabiller oradan başlar taşlamaya !



Özgür SARAÇ / Râzı
27012017 Denizli