Sırf aynı düşü görmemek için,
uyumadığım geceler oldu can.
her defasında bir atmacanın tiz çığlığını duyuyor,
pençesinde can çekişen insanlar düşüyor avuçlarıma.
öyleki
arafta dövünen annelerin tarumar saçlarıyla,
tırnakları toprağa saplı elleri ilikleniyor gözlerime.


Korkuyorum kirpiklerimin birbirine değmesinden.
kan çanağına bandıkça gözlerimdeki çimenler,
kaygan zeminde sendeleyip,
boşluğa çakılıyor sanki canhıraş bedenim.


Bir sebebi olmalı can !...
bir sebebi olmalı tüm bu kabusların.
içimde kendi savaşına mağlup bir ben,
birde umudun ardında kalmış yalnızlığım var.
kimine göre,toplasan incir çekirdeği bir hezeyan,
kimine göreyse yıkılması zorunlu koskoca bir dağ silsilesi.


Şaşkınım!...
karmakarışığım anlayacağın.
tıpkı,güvercin seyrinde,
olan bitenden bihaber,
kimsenin fark etmediği,
meydanda eli bırakılmış çocuk gibiyim.
hep aynı noktaya çivilenmiş gözlerimle,
birinin beni bulmasını bekliyorum zamansız.


Oysaki;
tüm acılara nokta atışı olmalıydı bakışlarım.
hedefi şaşmamalıydı birbirine teğelli yıldızları
şah damarından öpmek.
dört başı mamur bir kışa,
baharı müjdelemeliydi firuz cemrelerim.
cürmüm üç beş yaprak kıpırtısı olsa da,
topraktan suya kadar kaç nefes tüketirdim,
mavi göğün beyaz özgürlüğü için bir bilsen.


Yoruldum can yoruldum!...
sevgisi kısır ruhların,
sevgiyi katletmesinden yoruldum.
bu yüzden irkilir tenim
kıymetsiz dokunuşların mor rengini hissettikçe.


Umarsızım!...
bul içimdeki beni!
bul ki,
gözlerimin yamacına yaslı kırgın kederler,
ve her kirpiğimin çatısında
intihara meyilli sırçadan sancılar savuşsun tek hamlede.

çöz, ruhumu işgal etmiş zehir zemberek serkeşliği.
çöz ki,
kuş olayım fikrime nazır uçurumun kenarında.

götür,
açlığı doysun kimsesizliğimin.
ve işle beni gönül dergahının gergefinde.
işle ki ömür boyu insan-ı kamile ereyim ellerinde.


Çünkü, nefes alamazsam,
herkes gibi ölürüm.
ölür düşlerimin gezici korsan kuşları.
ve biter bu hikaye can.
bittiği gün
kendi cinayetimin faili olmadan,
günahsız gömülürüm bulutların koynuna


Dilek USTA