Sus(a)malarım I
öpülmeyi bekleyen yaralarımdan sızan
özden içre, gözyaşlarım değdikçe şefkatinin tenine çoğalır dudaklarımda acılarım tut ellerimden yabancı tuzundan kat yağmuruma sarmışken karanlığın korkusu korkma yutacaksa yutsun zifire aldanmışlıklar umut vaad eden özgürlükler uçurumlara çıkar sıyrılıp günahlarımızdan bırakalım kendimizi göğe çekilir gibi bir kuşun kanadında titreye titreye ruhlarımız... en masum halimiz değil midir ölmek! öp o en sevdiğin düşü morundan öpmeden bir kadını yarasından iyileştiremezsin! sude nur haylazca |