I.
o sabah, dibimde, tutmuştu elimden
varsam da yoksam da
gökyüzüne uzanan bir kulenin altında
gölgeyken ve yalnızken
daha soğuk olurdu güneş
onu düşünüyorum dakikalardır.

duyuyorum bir çırpınışta ölümü
önüme uzanıp yatan sokağı
bir deniz minderinin dibiyle
farkındayım sessizliğin ve
gökyüzüne bakınca görüyorum gözlerini

o sabah, yalnız başıma
başıboş bir nota gibi bozkırda
onu düşünüyorum dakikalardır.

II.
saat ibresine kafa tutar gibi ağır ağır
ödünç alıyorum seni,
ölümden ve zamandan.
ıslak ekmek gibi kokardı sonbahar
sözgelimi sonbaharda adını unutmak
unutmak! ama nasıl
maaş gününde gelişen rasyonel olaylar
unutmuyorum hiçbir şeyi
odamda şahlanıyor
odam çingene atları
odamı giyiniyorum üstüme
dışarı çıkıyorum tramvay arıyorum
bu şehirde yok!
bir durak ötede seni bekliyorum oysa
ne kadar uzak

ben sevmedim zamanı hiç,
bekledim ve beklemedim
şu narı soy dediler ama elmayı da
-zaman- ile olurdu oysa
yatışmış bir imamın duasından arta kalanla
soymadım, zamana kalsın hepsi

III.
öğrendim öğrenmesine de, özlemek de bir gelişmedir
ansızın tanımadığım bu şehir
oteller, mağazalar ve iş hanları
satın alamadığım özlemek de
sonra kış öncesi belli belirsiz yağmur ile yıkamak
bütün şehri, adını unutturmadan yaşamak
üç-beş güvercin dilinde

anlayamıyorum
zaman çok yavaş özledikçe
yalnızca bu sebepten mi yavaş
örneğin özlersen yarını, zaman emekler
dahası zaman, zamanla ilerleyip evrilir insanlığa
yalandır kısalığı yaşamın. -insanın özledikçe ömrü uzuyor-
özellikle de insan dediğimiz şey,
sonuna kadar özlüyor.

işte, az önce yağmur başladı, çarşamba günlerden
dönüp etrafında bir bilinmezliği irdeliyor
ben oturur oturmaz
belim bedenimi besliyor arkadan destekliyor
işte çıkıyor iz bıraka bıraka kuytulardan ölüm
alıp başını gidiyor da
tek celsede.