RAĞMEN
RAĞMEN
Bir hayalleri vardı insanların bir de umutları.. Hep hayal kurup umut ettiler. Ve sabırla beklediler.. Gün ve gece.. Yılmadan. Hiç bıkmadan.. Sımsıkı sarılmışlardı her bir hayale, Gerçekleşeceğini delice umut ederek! İhtimallerin ne kadar uzakta olduğunu, Hiç bilmeden.. .. Ve her şeye rağmen, İyi ki vardı hayal kurmak tüm kırıklıklarıyla.. İyi ki vardı umut etmek.. Umduğundan eminken, ’İnancında sabit kal’mak! .. Her şeye ’Rağmen’. Mehmet DEMİR sk. 18.10.2016 Ankara |