İLK CEMREYİ SEN DÜŞÜRDÜN
İLK CEMREYİ SEN DÜŞÜRDÜN
İlk cemreyi sen düşürdün kalbime Önce dağıldın her köşesine Sonra ateş olup doldun iliklerime Yalnız sen kaldın bakışlarımda Yine hep sen vardın karşımda Sen kopardın çivilenmiş yitik zamanı Ve serdin ikimizin önüne Sadece biz vardık o zaman perdesinde Esrik zamana prangalar taktık bizimle Akıp gitmesin bizi savurarak Biz seninle kavuştuk ağıtlar yakarak İkinci cemreyi sen düşürdün Havamın boşluğuna Serinlettin soluk alışlarımı Doldurdun gözlerime o serin ırmakları Seni uçuk mavi gördüm gök gibi duru Serin esen rüzgarın her dalgası Ellerinle saçlarımın okşanışı Sabahat Çelik 13.10.2016 |