Meşe gölgesinde,
Çoban seyri,eğreti bir gün.
kabalak otlarına sermişim postu.
solumda kendi sesine aşık bir dere,
ve kollarında salınan, nazlı su kekikleri...

Çekinme!...
yaprakları arala,
gözlerimden öp güneş.
bak ! beş parmağımda beş kelebek,
deniz yıldızı kıpırtısıyım sere serpe...

Yakmışım fitilini dünyanın.
umurum değil,yanan bir tutamlık yonga.
Çünkü,
ya serseri ,özgür yaşamalıyım hayatı,
ya da sersefil, içime ata ata delirerek ölmeliyim.

Delilik bana göre,
lakin delirerek ölmek,
Milyon defa kopuk,daha vahim bir durum.

Öyleyse, kimsenin anlamasını beklemem.
ve anlatamadığım için üzülmem.
Yeşiller içinde gülüp eğlenirken,
neden her şeyi kırmak istediğimi,
ayaklarım acıyana kadar tekme,
ellerim acıyana kadar yumruk atıp
neden yorgunluktan bayılıp,
düşene kadar koşmak istediğimi...

Beni güzel kılan,
martılarla şarkı,
rüzgarla dans,
güneş ile saklambaç oynamak...
Yazık olmaz mı?
iki kırık nefesin alkışı için, ben olmaktan öte yaşamak.

Yağmur başladı...
gizlendiğim meşe gölgesinden çıkıp
sırılsıklam ıslanmalıyım
ve,
parmak uçlarından öptüğüm gök kuşağını,
çivit mavisi gözlerime yaslayıp,
aldırışsız,
deliliğimle kol kola yol almalıyım.


Dilek USTA