Gözlerinyar senin, yani dost, insan senin gözlerinden güzel değil, ne de üstün hiç bir şey gözlerin verdi yaşamak isteğini öptüm kirpiklerinin ucundaki nemi en yüce duygu, sevmek gözlerin verdi yar dost, yani insan tökezlemeyen gülmeyi yürüdüm ellerim üstünde duraksamadan gözlerin çiğ düşmüş söğüt yaprağı her şey, gölgem yapraklar arasından güneşi bulduğum ay giren gece penceresi sevgi yar sen, yani dost, insan!.. 01. 05. 1986 / Nazik Gülünay |
alttaki tarihi görünce direk o tarihin içinde buluyorum kendimi nedense...
''yar sen, yani dost, insan!..''
giriş ve final cümlesi arasına bir kule dikmişsin kelimelerden
üflesem yıkılacak kadar naif
ama öte yandan aynı nefesle büyüyüp çoğalmaya müsait bir ateş sanki
yar sen, yani dost, insan
bayıldım
tebrikler
sevgiyle...