Hüzün
Huysuz bir hüzün,
Olabildiğince mavi Raksı bir mezar taşıyladır Olabildiğince asi Arsız bir türkü duyulur Tınısı ölümsüz, hüznü fani. Yazılmış ya da yazılmakta olan Mürekkebin sevdalı kağıdında Satılmış hüznün ağırlığı Yakılmış ormanın yalınlığı Ve varsa arsız bir gülüşün yalnızlığı Kanser olmuş şiir gibi Çılgınlar gibi yasamak lazım her anı ve saçmalığı. Huysuz bir hüzün Dolanıp dururken baş ucumda Bilmek lazım Leylalar saç telinden başlar ölmeye Mecnunlar düşünmeye başladığında. Huysuz bir kadın Aşkı giymiş, ayakları çıplak Dudakları yağmur kokuyor, elleri kül Kim dokunduysa saçlarına Eksik bir takvim bırakmış gençliğine Ve gülüşünü alıp gitmiş Giderken düşürmüş hayallerinin kırıntılarını. Kadın huysuzdur yalnızken Renkler kör bir umut sürer kirpiklerine Ağlamayı unutmak istedikçe Yumar gözlerini ateşin sızısına Suyun yarasına Raksı uzağın tuzağıyladır Olabildiğince hüzünlü. Nedim KARDAŞ |
Sevgimle...