Poffffpoff.. benim değil bu pofff sözcüğü hiç kullanmam üstelik bunu dayağını yediğim bir adam kullanırdı kendi yüzünde patlardı duvarları tekmeleyen ayaklarında sonra ebesi onu sevsin diye yaşamış çocukluğunu onun hiç annesi olmadı benim hayatımın en genç döneminde bu adam beni poflardı hiç okşamamıştı babası saçlarını ağabeyi verdiğinin on katını alırdı kız kardeşi yanından kocaya kaçtı uyur uyanık arası dank etti kafasına sevgi nereye defoldu gözümün önünde bir kedinin boğazını sıktı gömüldüm yorganın altına bakışlarıyla beni öldürürken kedi nasıl düşecekti dört ayak üstüne dört döndü p’offf sokağın kalbi delik sokağın ayakları buz gibi ısınır mıydı acaba üstünde kayarken çocuklar el sıkışır mıydı sokak ve çocuk ve çocukları bırakıp giden anne bu şiir böyle yazılmazdı elbette öldürülmeseydi baba.. 17. 01. 2016 / Nazik Gülünay |