Bir ayağı sallanan bir masadan
şiir yazmak nasıldır diye sorma bana...
Beyaz bir kağıt boşluğunda
sever adım kayboluyor yüreğim
çıplak kuytularda....
Sessiz ve derin bir iç kanamayla
iki büklüm oluyorum şafak sancılarında.
Gölge oyunu oynuyor düş perestler
Karşılıyorum satır arası hüzünleri tevekkül ile
aklanıyor şakaklarımda kara basanlar,
Diyorum ki sessizce;
Göçmen bir kuş gibi mi yaşasaydı kalbim acaba
Ağzı hayat kokan hayret sokağında...?



Ben tenhalık diye serçeleri bilirdim.
tutsa tutsa gözlerin tutardı beni ayakta.
Bırakmaksızın dururdu aradığım dünler
Bisiklete bindirirdi beynimi
talimhane meydanında.
Günümü gün ederdim
duyumların bit pazarında.
Beş parmaklı rüzgar
esse de dalgınlığımın odalarında...



Sağa sola dirsek indirse de anılar
Aşk ölümle sürtmeden
çoğalsak diyorum yine sabahlarda
göçebe bir korkudan almadan önce yara...
Kalksın aradan perde
beri gelsin mavera
Açılsın yüreğimin bavulları Ervah-ı ezele
Nasıl hayat bulduğumu anlatayım herkese
Aşkın kuyusunda kaybolmadan önce.



Yankılanmadan vebalin günahkar çığlığı
hasretin demir parmaklıkları arasından
Rendelenmiş sözcüklerin en sus haline
doldursam kanatsız yarınları.
Adım gibi...Sen’im gibi...
Doğsa Asr-ı saadet
kırmızı çizgisi ’Sevgi’ olan binlerce yıldızda..
Nefes alıp alıp gözlerinden
yine yazsam ben sana dört dörtlük tek mısra.



Yıllandıkça tatlanan şarap misali
aksa içime tüm nehirler çarpmadan kayalara
Şahadetin duvağını taksam gelin gibi başıma
Dolaşsam Kabe’yi muzaffer bir komutan edasıyla
bir destan yükselse Ensar’ın dudaklarından
göğün katlarına
Uğruna çöllere düşen Leyla olsam
Ve
Karşı mahallenin düğün neşesi dolsa odama
Sen sevda yolunda koşarken bana
Turap edip İstanbul’u sersem ayaklarının altına
Güller almadan pembesinden yara
Beni bir cümleye bağışla...!!
Şükürler olsun ki seni hasret diye alnıma yazana.



Ferda Özsoy