Menfaat kapısındaki dostları gidince
’’Yok kapısında’’ tanışmıştı kedisiyle
sadakat hırkası giyinmişti üşüyen kalbi
çiçekler açmıştı gülüşünde
yasladıkça başını göğsüne
dağ olmuştu çıkarsız duygu
şifalanmıştı ruhu
sessiz yüreklerinde
sarmaş dolaş olmuştu dostlukları.


Sahip olmak zaman almıştı
ait olmak ise yarım kalmıştı
aynı yürekteydiler ama durakları ayrılmıştı
hüzün bahçesinin yaprakları
çiçeklerini döküyordu şimdi
şefkâtle saran elin
merhametle bakan gözleri ağlıyordu..


Olsun diye çabaladığı her şeyin olmadığını
bir nefeslik sigarada
yutkunarak seyrediyordu
cümleler kifayetsiz özlem vuslata gebeydi
son yolculuğunda ’’Paşa’nın ’’kısık sesi
semayı inletecekti
gölgesine mahçup bir adam
ağlayacaktı kafasına yorganı çekip
gizli gizli..


Ve bir kadın
merhametine hayran kaldığı bu adama
ömrünce evim diyecekti
öpülünce kalbi şımaracaktı gamzeleri
yüreğini gülüşüne
varlığını şiire yar diye emanet edecekti..!


Ferdaca