Eskiyen yılları düşündüm bugün
nedense hep hüzünler hatırlanır ya.
Beyaz bir kağıda kurşun kalemle yazıp
kokulu silgiyle silmek gibi hiçti yaşam..


Gönlümüzün limanından
çıktık beyaz bir yelkenli ile yola.
Aldırmadan boşluğa
açıldık derin okyanuslara.
Bıraktık kendimizi rüzgarın esintisine.
Yara aldı bedenimiz kimi zaman.
Boşalttık güverteden fazlalıkları.
olmadı yaslandık dev dalgalara
nefeslendik soğuk sularda.
Güvendik güneşe
kulaç attık aydınlıklara.
Karanlıkta yolumuzu şaşırıp
Savrulduk bilmediğimiz kumsala.
Mavi-beyaz düşler kurup
özgürlüğü yazdık alnımıza


Gökyüzünün ardında
ararken başka hayatı
Eceli bekler gibi bekledik
içimizi acıtan nedenleri niçin’leri.
Kendi yarattığımız
hayalleri de sevdik bazen,
Kör bir inat zehirli bir gurur uğruna
sarıldık yokluğun kayalıklarına.
Çürüttü her yağmurda kendini tenimiz.
Pervasız eşkiyalar geçti kıyılarımızdan
en hoyrat kahkahalarıyla.


Vazgeçmedik yine de
koskocaman bir limanı düşlemekten
Bizi karaya çıkaracak
bir kaptanı beklemekten.
Doğdukça güneşin sıcağı
rahmet ve bereket doldu sözler
Avuçlara bırakılan
ateş kadar sıcacıktı nefesler.
Gerçeklerin içinde
hayaller erimeden.
Başı sonu hep yalan olsa da;
tam ortasında olacağız
yine mevsimlerin
Ya da mevsimi olacağız
mevsimsiz açan çiçeklerin.


Ferdaca.