adam bildi
yasak, zor, sevimli
ve gül işlemeli kahırlarla doluydu aşk
ama böyle anlarda can buluyordu kadın denen solgun çiçek
şimdi değil belki öldükten sonra bir adamın göğsünde yeşillenecek..

bağırıp durdu büyümeye direnen çocuklar
"kimse ölmemeli, kimse ölmemeli"
ve kimse ölmeyecek!..

koskoca bir kulak ve bencil bir dağ
içinde kederli bir kalp atacak
yankısı kendi sesi ve söylediği tek şey aşk
''ama kimse ölmüyor ve kimse ölmüyor''
ve kimse ölmeyecek

çocuklar büyümüştü;
büyük yangınlar ve kasırgaların gözlerinden bahseden yangın masallarıyla
ve ne kadar büyük orman vardıysa
şimdi hepsi büyük sular ve büyük acılar altında

durdu, düşündü adam ve kahretti
en önce kim vardı
en son kim
kimse bilmiyor kimse bilmiyor
kimse bilmeyecek

sözlerinin anlaşılmazlığından dem vuran
bir yerliye demişti eli yeşil dövmeli büyücü,
”kimse ölmüyor kimse ölmüyor kimse ölmeyecek “
ve aynı anlaşılmazlıkla baktığında gök onlara
Allah vardı ve dedi;
''biz senin yükünü kaldırmadık mı''

”sahne sonu
perde:
tozlar tozlara
küller küllere... “