Bazen insan kendine bile kalabalık
Yalnızlık budaklanırken içinde
Susarsın, dilin sükut eder
Gözlerin uzakları çağırır
Ayaza keser yüreğin



Aralık kapılarını aralar
Mevsim öfkeli
Dışarısı soğuk mu soğuk
Yanı başında durur
Elinde bir paket mendil
Elleri morarmış bir kız çocuğu
Abla ne verirsen der
Bir hüzün iner içine
Bütün dünyayı avuçlarına koymak istersin...



Ve;
Öfken kınına sığmaz
Ana, avrat sövesin gelir
Hay adaletsiz dünya
Yok mu dinin, imanın?
Bu mu adaletin?
Bunun için mi dönüp durursun?
Hayat kimine süt, liman
Kimine cehennem




Sonra aklının yayları fırlar, gökyüzü uzanır gözbebeklerine
Gök kubbeyi yorgan bilenler konaklanır içine
Ürperirsin!
Yıkılır acıyla, devrilir içine buzdan duvarlar
Utanırsın insanlığından
Ve içinde ki lüzumsuz kalabalıktan
Küçük bir yüreğe iliklenir
Minik bir avuçta kaybolursun...




ASMEREOZ-62
---Gülşen Polat---