Yaşama kafa tutan zaman içinde
Artık ne aklımın
Ne de kalbimin hükmü yok...


Her şey başa sardı
Üstüme sinen hüzün
Ve göğü kuçaklayan kara bulutlar efkarın dibine vurdu.


Ah delal!
Bin bir umutla yüreğine sığındığım
Gülüşünde ıslandığım
Mavisini yüreğime sardığım
Sevdanın eşiğinde kalmışlığımın ilki değil...


Şimdi
Buluta asılan yağmur tanesiyim
Gözden düşüp
İçimde ölene
Yüreğime gömdüklerime
Bir mezar daha ekledim...


Belkide kaderdi
Belkide şanssızlık
Hiç dinmedi içimin kargaşası
Yüreğimin duvarindan dönen iç sesim sorguladı beni.
Ve dilimin kekerisinde paslanan sözlerimi yutarken
Umudun aynası kırıldı
Yine boşa sardı zaman!


Oysa;
Umutan ibaretti yaşam
Ölmekle, yaşamak arasındaki ince sınır
Rüzgârın şarkısı hep hüzünü söyledi
Herkes yarasının derinliğinde anlam yükledi
Başka ezgilere nakarat oldu
Yüzümün kaygısında aynaya düşen içimin çığlığıydı aslında
Bir ben bildim
Bir ben gördüm...


Ahh delal!
Hüzündü böğrümde volta atan
Özlemdi
Yar yarası
Baht karası
Memleket sevdasıydı
İnsanca yaşam için kaygıydı, kavgaydı
Kalemin uçunda deliren şiirdi
Söven, sayan, kafa tutan
Cemal Süreya’nın sürgün hikayesi
Ahmet’in kürtçe şarkısı
Yılmaz’ın memleket özlemi
Sevgiliye duyduğu hasretti
Tıpkı onlar kadar eksik
Onlar kadar yorgun
Onlar kadar dirençli
Bir şiirde mahpus
Öfkede deliydim!


Acıklı hikayelerin kahramanı
Bir çocuk kadar masum
Bu yüzden hayata acemi kaldım
Süt kokan çocuk
Şiir kokan kadındım
Büyümeyi bilmeden
Didindim
Direndim
Yine yarım bir hikâyeden hasarlı çıktım
Bu yüzden yorgunum!


ASMEROZ-62
Gülşen Polat