Şiir yelkovanıbir şiiri takip ettim dizeler boyunca buluştum beynimin kıvrımlarında insanı arayan sözcüklerde kaç bebek, kaç kadın, kaç erkek boğuldu kalbimi kaplayan ege’de şişirme botlarla umuda yol arayan insanlar kırbacını şaklattı bir adam bozuntusu eli- kaç avrupalı ademin saymadı kaçıncı soydaki kardeşliği batırmaya çalıştı saymadı anne kucağındaki bebeleri bu kaçıncı sevgisizlik göstergesi saatinde geçit yok kapalı sınırlar ırkçı faşist avrupa insanlıkta çalışmayan zaman yine bir suriyeli aile oturuyor soğuk kaldırımda kaç kişi dönüp bakıyor kanıksanmış acıya git gide bodurlaşan insanlığa şiirin tükeniyor nefesi gördükçe insan ölülerini sonuna kadar üflese de ney soluğunu diriltemiyor insanlık dileniyor insan şiir yanına çöküyor kaldırımla bütünleşenlerin yetmiyor bu kadarcık dokunuşu şairin ayağının ucundakinden başlayıp doğuya döndürüyor şiir yelkovanını kan içinde boğuluyor insanlık.. 21. 11. 2015 / Nazik Gülünay |