tanrı’m

şehrimi boydan boya
aşk’ın adıyla kirlettiğim doğrudur



rotasını kaybetmiş bir ayrılığın
limanıma yanaşmasıyla başladı hikaye
bir şiirin saçlarından tutup düşlerimi örerken düştüm
amansız yakalandığım bu illetin hain kollarına



kapısı aralık kalan kalbimden içeri
bilmediğim kadar hayal kırıklığı sızıyor
çok yalanlar dinledim sözün sahibinden
çok aldanışlar altında kaldı doğrularım
bu ilk yanılgı değildi… son yenilgi hiç değil!



biliyorum tanrı’m
mevzu bu da değil aslında
beni, senin adınla vuruyorlar ya
en çok bu gidiyor ağrıma



meselâ mevsim
en çok silvan’a güz’müş
ağzımın boşluğuna kamyon dolusu
küfür istifliyor edebimden kurtulan harfler
cümlelerimin ucundan çekiştiren çocuklara bakıp
gelmişini geçmişini ıska geçiyorum sonra



cizre’den bu tarafa bakınca ‘insan
ulaşamadığı insanlıktan’ sana sesleniyor


işit’iyor musun tanrı’m!



Cömert Yılmaz