Karaların cehennemibenim çocuğum yüzmeyi bilmezdi kömür karasını altedemezdi düşleri hayat sanırdı tutunduğu karanlık ocağı çalınan emeğini almaya yetmezdi gücü çıkmayı bilmezdi kendinden yukarı göre göre anladı her işin başında yiyici bir adam vardı insan tanımayan taş tanrılar yalan beslerdi onları bir de kömür karası eller bir yılan vardı ruhlarında çıkmazdı içlerinden ölmedikçe benim oğlum karanlık bir yapıda can verdi yüzmeyi hiç bilmezdi katli vacip denmiş önceden önceden hazırlamış kefensiz gömülmesi karaların cehennemine cennet bakışlıydı benim oğlum dünya gülüşlü söktüler daha büyüyüp gelişmeden meyve vercekti evin önünde ağacı çocuklar çıkacaktı dallarına koparacaklardı meyvelerini.. Soma faciasında ölen bir işçinin annesinin feryadı: Benim oğlum yüzmeyi bilmezdi.. 30. 10. 2015 / Nazik Gülünay |