oysa daha çocuktum
çoktan mezar taşlarına dönüşmüştü çakıl taşlarım
serin ırmağa kapılmıştı bayram sevincim kırmızı pabuçlarım
kıyıya vurmuştu mülteci yitik gemilerim
talihsizliğim ezelden








gözyaşların sahibi annelerin entarilerinde
simsiyah kuğular görmüştüm
matemin soğuk yüzü yıkanırken kinle
sağanak öfkeler dökmüştüm
oysa daha çocuktum







büyüdükçe...
yerle yeksan başım
ipil ipil akan maviliklerde çırpınır
tut ellerimi
kaybolmadan bu gezegende
toprağın iştahlı kuytuları yutmadan cismimi
indirme n’olur gözlerini
bir mültecinin ulaşılmaz menzili gibi
umutsuzluğum olma
hadi ellerime bir şeyler söyle







yağmura düşlerimi karıp
“denizcilerin bile irkildiği”
bir gemi enkazı gibi
bırak sende ufalansın bu can
ah can
bırak “içinde tutuşsun kuru güz yaprakları”

talih bir kere gülsün














gönül gençyılmaz