yaşam türkü türkü
kuru gül rengi taze kan
sırtına damlar nefessiz kalmış şehrin kâh öfkeli arka kaldırımları elbet hatırlar bir gün insan taşıdığını kâh bulanık karanlık nehirleri sürüklediğini meçhule nice göçmen başları beride yurtsuz bıraktığımız kuşların vebali mengene gibi sıkıştırırken döşümüzü koynunda saklamıştı kuşları hüznün yürekli çocukları bırak düşlerini Allah aşkına gökyüzü onların bütün asi gözleri taşıyabilirim yüzümde kaçırma gözlerini dünyanın tüm kör yollarından geçtim kaldır başını yaşam türkü türkü burgu gibi deler geçmişi geçmiş ki iz bırakır geleceğe kâh çiçek çiçek kâh kanlı gözyaşı gönül gençyılmaz |