“Her yağmur korkar aslında biraz
kör kadınlardan
ve çıkmaz sokaklardan…”




Lelia !
Yağmur yağıyordu sen gelirken
sakin ve dingin
Şimdi giderken gözlerimden
yine yağmur
telaşlı ve tedirgin
Vedayı erteleme boşu boşuna
Ebabiller gökyüzü karanlıkken çıkmaz sokağa

Lelia !
Yağmur vakitleri canım çekerdi de seni
elinde boya kalemleri
çıkar gelirdin
Çizgisiz kağıtlara çizerdim boylu boyunca
“Dudaklarımı kırmızı çiz” derdin
Nedenini sorunca
“Dudakların “ derdin
“dudaklarımı sobelediğinde
kırmızı görmeyi seviyorum üstlerinde”
Ah sen !
Yağmurdan hızlı soyunmak için
nasıl da acele ederdin
O muydu derdin
beni mi isterdin bilemezdim
Belki bu yüzden
damlaların gözü önünde
teninin kokusunu içime çekemedim

Lelia !
Her yağmurda
saçak altlarından yürüyen çocukluğum
gelirdi de aklıma
gülümserdim
Sen onunla seviştiğimi söyleyip kıskanır
şiirlerin içine saklanırdın
Gamzelerimdeki damlalar küserdi
yine kapattın diye gözlerindeki perdeyi
Sen ben ve yağmur
bir türlü paylaşamadık aynı kaderi

Lelia !
“Dilenciler doldurur” derdin hep
“ceplerine yağmurları”
Yanılıyordun
Dilenciler hep açtı açıktaydı
Ne zamanları ne arzuları vardı
Aşıklar doldururdu ve çocuklar
ki elalem ne der
bir tek onlar aldırmazlar
Hiç “benim için yağmur biriktir “ demedin
Yine de senden gizli biriktirdim
Hepsi gözlerimin önünde yitip gittiler
ve isimsiz gömüldüler

Lelia !
Aşk biraz da büyütmektir ya birbirini
Bir elimiz yağmurda olmalı demiştim
Diğeriyle de tutmalıydık toprağın rahmini
Görmedin
Şimdi ne çalakalem mektuplar
ne alelacele edilmiş dualar
temizleyemez ismini

Yağmurlar bitti…


Özgür SARAÇ (Râzı)
08/08/2015Denizli