koşarak gelirdim sana, yakama takar gibi bir çiçeği
gözyaşıma gülücük iliştirip
bütün caddeleri denize çıkardı bomonti’nin
... denizler avuçlarına


temiz bir mahalleydi seni sevmek
izmaritsiz kaldırımlar
sardunyalı pencereler gibi
kirli perdeler kadar ağırım şimdi
ölmek cesaret işi
bir yalnızlıktan yürüyerek


defalarca terkettin
ama ben hiç birinde hissetmetim gittiğini.
ta ki bir gece rüyamda vazgeçtiğin malum olana dek

hala
köşeden bakıyor gülüşün
boynuna sarılabilseydim dudağının
şiirler çekilirdi
ağzını kapatırdım gidişlerinin


keşke geriye dönüp, lüzumsuz sözlerle dolu kelime baloncuklarının içlerini silip
-sana hiç söyleyemediğim seni seviyorumlarımı yazabilseydim-


senden
sonra
ne şiiri yazılacak aşklar var artık
ne aşık olunacak adamlar


oysa
ağzından, ruhuna kadar hakeden adamlara yazılmalıydı şiirler
içi dışı bir adamlara
para/benlenmemiş, olduğu gibi
-Nejat gibi mesela-

kusur kalsındı aşk...



soulmate