hey hayat! dağların ne çok yüksek senin
yolların hem patika hem de oval bir yuvarlaklık
hani nereye dönsek ve nereden yürüsek
düşeceğimizi hesaplıyorsun
bu nasıl bir hesap bilmiyorum ama
sende içinden çıkamıyorsun.



içinden çıkamadığın bir yolda
yolu görüyor musun yoksa izliyor musun
durmadan buradan yürüyenleri.
acaba ne düşünüyorsun?
hangi tezgahın peşindesin?
kimi düşüreceksin?
ya da kimi ansızın iteceksin?



içinden çıkamadığın bir yolda
bazen vicdanın sızlıyor biliyorum
bazen de sinirleniyorsun
sinirlenince hata mı yapıyorsun
yoksa tahammül edip usulca bekliyor musun?



bak her gün insanlar ölüyor
kimi şu patikalarda yürürken
kimi de oval kerpiçlere takılıp
beynini un ufak edip
kanın o korkunç kırmızılığını
badana gibi yüzünde görüyor.


görüyor musun bütün
bu olanları değil mi?
görmüş olmalısın
hani ben görmedim
bu senaryodan haberim yok da diyemezsin.


şimdi biz nasıl bir hayatın içindeyiz bu durumda.
çatlak kaldırımlarda yürürken
parke taşlarının arasına sızmış
mayınlı sulardan nasıl haberdar olabiliriz ki
pat diye şimşek gibi yüzümüze serpişen
bu mayın döşemeli tuzağın
bin bir parçaya bölünen
küçücük saçmalarını yemememiz mümkün mü?


mümkün gibi görünmüyor
çünkü her gün,her an
sekip düşerken
ölme ihtimalimiz var
bu ihtimali sen düşünürken
acaba hangi faktörleri hesaba katın da
yollar hep böyle engebeli ve ölümcül oluyor.

ve şimdi biz nasıl yaşayalım da
takılmadan yürüye bilelim.
ya da öyle bir ihtimal var mı
yok diyorsun biliyorum.
yok diyorsun.

ve sonra;

’’’öleceksin,öleceksin,öleceksin
bu yollarda hep tezgah var’’
hep tezgah var’’

3 temmuz..