AlestaÖylece bakıyorum öyle sıradan ve mahzundu ki savruluşum Bir ses... duygusuz, kan tadında ellerimden akıyor ömrümün kiri tertemiz ölüyorum, bembeyaz... Göğsümde bir terazi; ağır, çokça kaygılı... nasıl taşınır şimdi diyorum bu kafes kuşlara talipken cennetin ortasında cinnet sabahlarına uyandım; göğüm yok... Kırık dalgalar boyunca uzar içimin sahilleri kayar çırılçıplak ellerimden günahlarım lâin bir güneşi kemirmekte tenimin yalazı dualar terk eder önce yüreğimi sonra sen... Daha çok var biliyorum; şimdi değil Tanrı’m sana gelmiyorum! Özlem TARHAN Haziran... |