NERDE KALMIŞIZnerde kalmışız çekip götürmüşler önümüzdeki yolu halı bir saha sanki sökülüp yığılmış kıyıya girintilerinde çıkmaz sokağın ağlamış bebeler anneler eğilmiş üstlerine nazar boncuğu bir göz sallantıda aşılmaz çoğunluk dik durmaya alışmamışız bir kemik konulunca önümüze köpek örneğin yalanmışısız duvarlar sıkmış boğazımızı ay doğmaya az kala asılırken yıldızlar ç’alınıp tepemizden ellerimizi oğuşturmuşuz küfre yetmiş gücümüz uzakta çıkılacak kalmış o çiçekli tepeler yetmiş, üç beş karıklık bahçe ve sallantıda bir ev girip çıkmış insanlar gem vurulmuş özlenen hayata taş kaya gözyaşı dolmuş yüreğe dikine gitmiş her şey zaman yanlış yerde yanlış insanla işlemiş böyle bir şeymiş galiba ölüm nerde kalmış umut bütün adımlar kırılmış bakış kalmış bakışlarında yarin yarıya ermeden yol katlanmış kaldırılmış gök aşırmış göğe ereni izi yitirilmiş çağın gerisinde bin bir adım nerde kalmışız bağışı yok Tanrı’nın!.. 31. 8. 1979 tarihli DİRLİKSİZLİK_şiirimden dizelerle/ 4.5. 2015/ Nazik Gülünay |