DİRENÇne kadar altüst etsek de dünyayı savursak tozunu dumanını bir yer bulup açıyor çiçeğini gözümüzün içine sokarak erimiyor içimizdeki direnç her saldırısında erkin dağ yükselse bile kara bulutlar ardında başını alıp gitse güneş açmasa şafak bir el tutup yön veriyor düşlerimize bir bir atlıyoruz önümüze çizilen çizgiden o köprü ortasından geçen duvardan atlar gibi atlıyoruz üstünden sınırsız yolculuğa istemiyoruz bu kez çocuklar söbelensin saklanbaçta bizi yakalasınlar dolu dolu gülerek hayatı söbelesinler yükseltelim atlama çıtamızı sular yükseldikçe yer, yerden indikçe aşağılara bulalım bir yerde kendimizi bütününde doğanın ki öyleyiz toprağın parçası çiğnemesin hayın ayaklar bizi kaldıralım çiçekli elimizi parmağımıza bağladığımız unutmama işaretini görelim nereden geldik nereye gidiyoruz kim veriyor bu direnci 05. 05. 2015 / Nazik Gülünay |
tebrik ederim yüreğine kalemine kuvvet
Selamlarımla