I.
Gariptir bir sokak çıkışı
Kuşların doğuşu ve gökyüzü
Yanaşmak istiyor ölüm iki ağaç arasına
Kafeslerde yağmur
Binlerce okunuş mudur deniz
Gökyüzünün yeryüzündeki silüeti
Ölüm.

Uzakları silelim
Başucunda uzunca konuşmalar
Gündüzler uyuyor sensizlik bozgunlara
Bir dağ dolusu yastıklarla
Sevdanın kanlı yemeğine davetliyim

Ölüme tarih örüyorum ustaca
Taşları duyuyor musun Veronika
Bir anlayışı kuruyorum şimdiden

Beni varsayma!
Gökyüzü ve deniz maviyse
Tanrı buna hazır değil
Ölümün ucuna saatli bomba

II.
Köyün meydanında bir begonya ve at sürüleri
Her şey öylece yorgun
Somut rüzgarların ölümü

Saat beş gemileri yaktım
Dağın eteklerine sevdamız
Üzerine yazılabilecek sempozyum
Seni artık kalabalıklara karıştırıyorum
Işıklar sönsün!
Ben, hüznü başlatıyorum.

Veronika’nın uyku saatinde
Hep ölüm kokan parfümler vardır.

- Ölüyorum
- Geçmişe esneklik katmak için ölüyorum
- Henüz buraya bahar gelmedi.

Ve Veronika yeniden başlar... Falanca kadar ölüm geçer sabaha
Raf sırasında yalnızlık mangası
Kahonlar simsiyah bir beşe benziyor
Kral bilmem IV. Louis yeniden dirilecek
Ah! Benim gündüzümde kararan içim
İntihar etti, içimin denizi

Anlatırım. Masaya benzeyen dünyanın ortasındayım
Ay bu akşam susuyor ve doğurgan
Bir filmde görmüştüm
Tanrım seni bana doğuruyor
Öleyazmak ve Ay adına sempozyumlar.

III.
Bulutlarda uyuyalım Veronika
Engin bir bozkırda solgun çiçekler
Ve o kalsın: ölmenin eşiğinde kuşlar

Ey kışın yok olan damla
Sesin keskin hızında sevişmek
Uğruna... Uğruna yapbozlar çiziyorum
Ama aşk! Öylece yanımda duran ağacın solgun gölgesi
Güneş yoksa eğer gölge de yok.

Bir hüzün varsa benim olabilir
Ölümüm mezarlık bekçisi kadar soğuk olacak

Beni yoksayma!
Gökyüzü ve deniz karanlıksa
Bugün ölmeye hazırım Tanrı katında.