şehrim içindeki türküler ülkesi
ıpılık bir nakarat dolayıp dilime
habersiz girsem koluna
ben söylesem sen duysan
sen söylesen ben ağlasam

bak bizden evvel gülüşmeye başladı mevsimler
yokuş aşağı düşüyor iklimler
burnunu silelim yaraların
kış ortasında da duyulur cırcır sesi
yavaş yavaş gücenelim yavaş yavaş
bu saatler böyledir bize işlemez
say ki biz çıldırdık
gözü aydın kulağı İzmir
böylesinin
az kaldı yolumuz
her metre karede bir öpüşmemizi bırakalım
her gün güzel ölelim
üzerimizdeki rüzgar için


çıldırmış ürpertiye bakar gibi bakma bana
düşlerim içinde mayınlar patlıyor
mandolin çalan,ayakkabı kutusu olmayan
öğretmendi babam
tütün çiğnemeyi öğretmedi
saçımı okşadı, annemin yemeğini övdü
bir fiyakalı döndü ki saçı sakalı kazınmış
mapusanenin şubeleri seksenlerde sevgilim
sevgilim seksenlerde ben terliğimin sağını solunu bilemezdim
ah bilmesek keşke üşüyen adamların buruşuk yalanlarını
unutmak düşüncesini trenlere doldursak
rayların gidenden de gelenden de haberi var
bütün kaybedişler yaralı demir
sevgilim hüzünlü şarkının altını kim söndürür

ben ki akustiğine fısıltı eklediğim sözleri dörde bölerim
şiir yanlarını yer gerisini şehrin arkasına saklarım
sevgilim sessizliği şahane yontarım
çevremde soluğunu boğacağım dili paslılar diyaloğu
tadı kaçmış gürültüleri tek ayak üzerine cezaya kaldıracağım
dokunuyorum dokunuyorum yüreğime, yanık
sevgilim yüzümün soğuk terlerini kurut
nerede olursam olayım sevgilim
gözlerim sana bakmayı sürdürecekler
bakıp geleceğim upuzun bakılacak şeylere
beni telaşa sürükleyen dalgınlıklarıma inat
göğe doğru akacağım, kıpırtısız




mümkünse arada sırada tek başına öl sevgilim