Ben sana hep üşüyordum, çünkü kıştım.. Nakıştım, bakıştım.. İnkar etmiyorum da bunu.. Seni sevmek gibi büyük işlere kalkıştım.. Ve lütfen inkar etme; Sana en çok ben yakıştım..
Özdemir Asaf



bütün duyguların kalemle kağıtla birleştiği noktada içten içe yalnızız demektir. konuşmak isteyipde anlatamamak işte bu noktada can sıkıcı halde... sonbahar.. kasım.. ne çabuk geçiyor zaman.. kilometre sayacı sürekli işlemekte ..
ne kadar acele edersem bir o kadar geç kalıorum yaşantılara... sölemek istediğim onlarca binlerce kelime varken dudaklarımdan sadece isminin dökülüyor olması ne garip... herşeyi boşvermişliğe vurup iki de biz gülelim deyip hayata bi sandalye çekip oturtuyorz baş köşeye...

yaşamak ve yaşam ikisi farklı kimlik oldu bende... bardağa suyu doldurup boşaltıyorum gibi.. dolu kısım yk oluor.. bazense öyle bir kalabalık yalnızlık çekiorum ki... keşke diyorum... sonrasında da boşver...

adını yazıorum boş sayfalara sonrada kimse duymasın die siliorum.. yazılar yazılanlar ses olup sana yetişecekmiş gibi...


aslında ben senin gibi aşkı seviyorum... mücadeliyi.. zoru... imkansızı... mesela yerden duran bir taşa aşık oluorum.. biliorum ki hissiz biliorum ki sevmez beni dilesede istesede sevemez... işte öylee...

yaşamak gelior sımsıkı tutunup hadi be ayşe diyesim gelior... sonra gene boşvermişlik... aslındaa bir korku var bu sessizlik içinde... çoğalıp üzerime gelen bir korku... kmi zaman bir ağrı hissediorum bütün tenimde... üsüyorum sonra... midemde bir yanma ve gözlerimden delice anlamını bilmediğim gözyaşı... ,

ben sana üşüyorum... anlamsızca ilerleyen zaman diliminde.. ben sana her geçen saniyede geç kalıorum... bir boşvermişlk ikimizdede...

şimdi bu yazdıklarımı baştan okuyacakmıyım hayır... seni yazdığım sayfalar gibi silip baştan başlayacağım ama yine sana... ben neden durup durup seni seviyorum... neden bunu kendime ve sana yapıorum...

aslında aşk da bi neden yokmuş... sevebilirim başka birini yakın hissedebilirim kendime... ama benim kalbimm hiçç seni gördüğü zamanki gibi çarpmıor ki... ama ben söyleyebilirim bütün bunları sana... ama dinlemezsin ki...

belki on gün sonra belki bir ay belki 10 yıl sonra.... zamanı kim bilebilir ki... ama ben sana üşüyorum ki...
o kadar çok yazmak istediğim şey var ki.. meselaa meselaa... ya da boşver.... çiz üzerini kapat kapıları... gelme bir daha sen bana gelme bir daha...