Beklemesin herkes çıkabilir
Belki de ilk ben çıkmalıydım aslında
Çünkü boş bir kâğıttır masama bırakacağım

Sağımı solumu çekiştirip
Sanki çok şey yazacakmışım gibi davrandığıma bakmayın
Sokak lâmbalarının altında
Naylon damlı evlerde öğrendim çocuk olmasını ben
Delikanlılığım kızların puslu, alaycı bakışları arasında geçti
Kokumu rengimi sevememişlerdi hiçbiri
Saçlarım başkaydı
Yüzüm başka
Kil tadı vardı damağımda

Saklanbaç oynasak,
Kimse yanıma saklanmazdı
Ders çalışmak için gelmezdi bana kimse
Sadece uzaktan duymak isterlerdi sesimi

Onu tanıdım sonra
Hayatının bütün köşeleri kapılmıştı
On yedisinde sevmiş,
Yirmi beşinde sevilmişti
Sevişmişti de yırtıcı
Hiçbir elbisesini benim için giymedi
Okuduğu kitapların arkalarına şiirler de biriktirmedi benim için
Buluşmadık bir kır kahvesinde
Ellerimi tutarken
Başka dünyalara yürüyorum sanki de demedi

Gece olunca,
Yıldızları boyamaya çağırırdım onu
Gülerdi
Çarpık dişlerimin arasından
Adı fırlayıp çıkardı bazan
İrkilirdim
Yakıştıramazdım söyleyemezdim
Kirletirim sanırdım adının harflerini

Gemileri anlatırdı
Uzak ülkeleri
Kaptanmış babası
Uçurtmaları anlatırdım
Ağaç gölgelerini
Susardı

Akşam güneşine karşı
Gam demlerdim
Çayını şekersiz içer,
Çikolata gibi kokardı
Upuzun saçlarında
Bahar gizlenmişti sanki
Hayatının bütün köşeleri kapılmıştı
Hiç terkedilemez sanırdım
Bu da olmuştu
Bir gün gizli gizli ağlarken
Söylemişti usulca
Bitişik odanın duvarına verip kulağımı
Dinlemiştim hicranını

Yaşlandım şimdi ben
Bir ayağım çukurda
Şu ahir ömrümden kesip atamadım acının tırnaklarını
Sonum yakın
Sonu yakın yakınmalarımın
Siz belki de anlarsınız diye
Söyledim, gittim
Galiba ben bu defa,
Boş kâğıt vereceğim...