KUSUR/SUZ BEYAZ/DA
sonbaharın küfü sinmiş yaprakların
son nefesiyle kışı kollarına aldığı bir mevsim göçü ne ben çocuktum,ne gençliğimi bilecek kadar ölü beyazı severdim yürek kadar ak bir güvercin kadar hür boşunaydı içim dışım bir diyerek bana geldiğin gidişin geceyle nikahlı yüreğim kadar kara ağlıyordum, ağlıyordun tam sokağı döneceğin yerden ıslandı kaldırımlar gözyaşlarımız firari her yerde kaçak gülücüklerimiz sabıkalındı sevda türkülerimiz sustuk koca bir yarını piç edecek kadar kusursuz bir ayrılıktı içimizden geçip giden ne sen sordun ne ben söyledim kal diye saatlerce sus olduk mevsimlerce düş ağladık kendimize söylediğimiz yalanlarımız kadar ve susturmayı unuttuğumuz kalbimiz her sarı gönül ağrımız ne sen gel dedin sararan yapraklarla ne de ben beyazım şimdi boydan boya |
Kutlarım.
Selamlar.