Bekleutanır olduk dünyadan ayaklarımızın altından çekilirken insanlık ne’ye yazacaktık türkümüzü sevdadan başka bir dal kalmamışken konacak sevgi çiçekleri açan pıt pıt atarken serçe kalbimiz sevi kadehlerini boşaltırken kırık yanımız soramazken hesabı düşlerimizden kayıp gidenlerden yalnızlığın pençesinde okunurken künyemiz ve dökülürken acıdan kösnül kan damlamış kanatlarımız artık kolay değil uçmak özgürlüğe yitikse görüş alanımız yaban ele vermişsek bir karış toprağımızı bile sağlam bir kanat altı arar olduk ısıtmak için soğuk umutlarımızı çıkarıp dondurucudan sarılalım dedik birbirimize uyandırmak için yıldızını çekiştirdik gecenin ayın ucuna ekledik sonra bekle dedik sabahı ekin ekme zamanı hasadı bekle her uyanış sancısız olmaz 14. 10. 2014 / Nazik Gülünay |
güzel anlamlı bir çalışma olmuş yürğnize saglık kaleminiz varolsu
saygılarımla
zaralıcan