Umut çiçeğisaatler çalmıyor insanı kendine getirmiyor gonk sesi öylesine başıboş yüryen insanlar gibi almış başını gidiyor deli uçmak isteyen güvercinlerin kanatları kesik yalpalıyorlar uçamadıkları gökyüzünde yerde ayın parmakları eksik dili lâl insan kekeliyor hayatı adım atacağı yol üstünde sınırlar,barikatlar tek gözünü kapamış güneş daraldıkça daralıyor görüş alanı uyandırma değil uyutma zamanı esintilerin sular çekilirken gövdenizden kışa direnin ağaçlar toprağa karışsa da yapraklar umudumuz olacak o tek insan var biliyorum sevdalı özgürlüğe,gerçek barışı bilen bilir bütün çiçekler zamanında açar zamansız yemez içini dağlar ne zaman şans olmaktan çıkar yaşamak hakkını alır karanlıkta ışığa susayanlar kül bilir ki küldür geride kalan ateşin izleri ölüdür toprakta ölü düşlüler kuramaz düzeni düşlerini canlı tutan’lar açtırır bayırda dağda kentte ülkede evde umudun çiçeğini bin bir renklidir insan kenetli yaprağı ve her dokunuşunda açar uyandırır yerin altına çekilmiş su damarlarını!. 08. 10. 2014 / Nazik Gülünay |
Her yokuşun bir inişi var
Hi dertte canım bir gün güzel yurdumuza gelecek bahar
Hoşça kal Engin yürek sevgiler