BİRİ VARDI
Biri vardı, yolunu şaşırmıştı.
Her gün mektuplar yazardı,
Yanlış adrese yollardı...
Ona yalvarırdım, "Aradığın ben değilim," diye.
Her gün mektuplar yazar, özlemini bana dökerdi.
Okumaya korkardım,
Kendimi hırsız sanıyordum.
Ben okurken o rahatlıyordu,
Sanki mektup sahibini bulmuştu.

Her sabah kapımı çalardı, geç gelsem üzülürdü.
Ne yazar, ne söylerdi, o da bilmezdi.
Sesi hep titrerdi...
Biri vardı, Serhat diye gezerdi,
Yağmur diye yağardı.
Anız olur, yeryüzünü yakardı.
Bilmezdi kim olduğumu ama o, candan severdi.
Kimi arardı, kimi bulurdu, o da bilmezdi...

Sevmek bir anız gibi,
Bir uçtan bir uca yaktı ikimizi.
Bağladı gönüllerimizi birbirine.
Onun kanayan yaraları benim de yaram olmuştu.
Dokunurdum uzaktan uzağa, şifa diye,
Dinlerdim küt küt atan kalbinin sesini.

Biri vardı, adı Yağmur’du.
Gencecik bir fidandı,
Güleç yüzlü candı.
İçin için ağlardı.
Heybesinde aşkı taşırdı da yükü ağırdı.

Beni bıçak yarası gibi sızlatırdı, yıllarımı aldı.
Gözyaşlarımı aldı, yüreğimi aldı.
Bir kelebek misali ruhumda alazlandı...
Çağırdım, gelmedi.
Rengimi, benzimi, dünyamı aldı götürdü.

Sanki bir berdel kurbanıydı,
Kafeste tutsak gibiydi.
Geri gelmedi.

"Beni unutsan da son kez gel kapıma,
Silmiyorum adını."

Bendeki,
Aşk ötesi bir sızı.
Yıllardır yüreğimde,
Taşıdım durdum soluklanmadan.
Gökyüzünde aradım, bulutlarda gördüm.

Ölüyorum artık, kulaklarım uğulduyor.
Kapımı kilitliyorum, kimseler görmesin ağladığımı.
Biri vardı, adı Yağmur’du.
Yaralı bir kuştu,
Hangi dala konduğunu bilmiyordu.
Ondan geriye tomar tomar mektuplar kaldı.
Gitti, gelmedi... Umudum kalmadı, yoruldum artık...
O bir masaldı, sanki hiç yaşanmadı.


08.01.2025 MANİSA