ADIN NE SENİN….

Adın ne senin ilk ay’dan başımda duruşun
Ocakta kızgın ateşler
Ben de kızdım hem de gözlerimden
Kızgınlıktan tükürdüğümde sokaklar onu
Saatler dokuzunda yürüyordu
S/ektirdim tüm kelimeleri tüm yerlere
-kaçma lan kaçma- dedi bekçilerin düdükleri…



Göğsünde kedileri emziren kadınlara sığındın
Başımda artılarla (+) ben
Eksilerimi tamamlayan “ ondan sonra” negatifim (-)
Hepsi nötrümde çıplak bir bakış dışarısına
Dönerse dönsün dünya
Ay ısıtsın geceyi
Güneş doğmasa da olur pencereden içeri…



“Ne kadar içten ısınıyorsa yüreğim o kadar barışık kalabilirim yatağımla ve ben tüm gökyüzünü yorgan yapmışım zaten üstüme…”



İlham/i açacak karşıdaki bakkalı
Simitçiler geçip gidecek sen nurlu yatağında uyurken
Her açıldığında gözlerin bir roman sunacak güneşe bakışın
Kahvaltında aç karna iki lokma bir şiir okurken
Yine küçük bir şiiri çalan bir çocuğu kovalayacak bir çırak
-kaçma lan kaçma- sesleri arz edilecek dizelere
Sen yazmaya çalışırken zaten sayfaları doldurmuş olacaksın…
( ben arkandan kovalayan küçük bir çırak, sen büyük romanların sayfasında adınla…)




Ve ben gülüp duracağım
Tarihler yazmasa da
Ben itiraf edeceğim hiçbir zaman ve hiçbir şekilde seni okumadığıma
Eğer ki iki satır yazabilirsem bir gün bir çınarın altında saat dokuzda yazacağım
Kim bilir senden esinlendiğim bir şiir dile gelir
Rüzgar dallara mısralar kendinle konuşur
“Ondan Sonra, dokuzu beş geçe”