ne güzel bak
eşsiz bir gün daha çıkardın koynundan
sokul güneşe iyice
kumlara yat bir güzel
arındırsın kavından



pek bir meymenetsiz vuruyormuş
yalnızlığının üzerine yattığında zaman
abartma o kadar
öksüz ökçesi gibi acımasız bırakırmış
örse yatmış demir gibi biçâre
hah! gam...



neler harcamışsın değil mi
yârın demeden
hercâi melodram
bak şimdi bölünmüş tamburun parça bölük
tüm çiçekler katılırken türkülere
dik çitlerle kucaklanırken bahçe
hiç bitmez sandın değil mi
kandırdılar demek
tam şuran mı ağrıyor şimdi



demir olunsa çeliğe geri su vermekle
parmak uçlarında yürür insan
yükü/dertleri hafiflese
saçları ellerinde değil mi hâlâ
nefesi ensende
unutabilse değil mi keşke
iyileşse
yüreğindeki nasırlar
geri yürümekle



demediler mi hiç
kahır demliğidir sevdâ dediğin
kolsuz bırakır ayrılık mintanı
sen denizi seyrederken susuyorsun da
hatırlamadın mı
çöllerden gelmedir bu ateşin ıstırabı
susturur adamı bu gayb’ın imtihânı




titreme öyle
zifîri karanlık sokmuş gibi alnından
bir tek sen misin o’nu arayan
şükret hâline
damsız bir geceye daha kuruldun bak
damsız!



ToprağınSesi



.