Sıçramayan çekirge denk gelmiş bahtıma,
Olur mu ? demek saçma olur olduğuyla.
Yüreğini buz bağlayan yangınlar biliyorum,
Ortasında küle dönerken üşüdüğüm...

Çakıl taşları kadar sekiyorum hayatta,
Düştüğüm su hep hayal eksenimden damlıyor umarsız..
Vakit iki sigara arası kaybolan duman gibi akıyor,
O aktığıyla ben baktığımla kalıyorum,
-İnançsız.


Kelimeler de örtülü sırlarını yitiren benliğim,
Öksürük acısı ile kavrulan ciğerlerimde gizli.
Dudak yoksunu senliliğim var..!
Bu akşam da düştü birşeyler sol yanımdan.
Ağrısı sızıya karışmış mutluluklarımın,
Yoksulluğuma koşuyorum pür dikkat inatsız.
Bak bir gün daha geçiyor uzaktan,
-Amaçsız.

Şimdi evveli mühürlü umutlar buluyorum esrik,
Parçalı bulutlu ne kadar yer varsa durumda,
Hep oralardayım..
Esmiyor rüzgar şimalden,
Bir ızdırap türküsü malum,
Ya çok sevmekten, ya da ihmalden..
Düştüğüm dehlizlerde karanlıklar korkuyor karanlığımdan,
Adım adım tüneller ışıksız.
Ben yine bir parlıyorum bir sönüyorum,
-Hesapsız.

Aldandığıma yanmıyorum kimseler gibi,
Sadece kanıyorum...
Şekilsiz şekillere yüklediğim cismini,
Tortusu izbe her yerde bekletiyorum.
Bir tufan var ufukta,
Bir koca yangın, peşinde bir damla sel bilinçsiz.
Param parça ne varsa bıraktığın yüklendim kayıtsız,
Çöl diliyorum serabına muteber,
-Meraksız.

Ve cümlesi söylenmiş duraksamalar da,
Hece hece büyütüyorum yokluğunu.
Kalem arsızı parmaklarım avcun olmadan tutsak biliyorsun..!
Yaşamak ne garip bir ölünün bedeninde,
Sürüklenmeyi öğrettiğin bakışlarına dalıyorum.
Bir anım geçmiyor yarasız.
Ağır ağır eriyorum,
-Akılsız...

-Adın hiç bilmediğim bir hisse dönüşüyor ne garip-


Söküldü gözlerimi tutan iplikler,
Her damla da dökülen günahlarım.
Bir bir hesaba koşarken mahşere,
Sana bir cümle terkediyorum..
Aşık olan kalır mı ? dumansız.
Bir sevda var ortada körebe,
Ya sen..
Ya ben..!
-İmansız..


İsmail Yılmaz