tanrının adağı zaman
zamanın adağı sabır
sabırın adağı kavuşmak
kavuşmanın adağı yok...

siyah beyaz karelerde pat bakışlı bir çocuk
saçları mecburi rüzgarlardan bir başkasına olmalı
bıçaktan keskin kayaları köreltmiş yağmurlardan
topraktan, geceden kara ve serin ormanları bağrına basmış
ama kime bilmem...

ipekten yumuşak bir ağrıydı ya
önce anlamadım ne zaman geldiğini
o gidince anladım...
sonrası olmadığını...

gideceksen ağır ağır git
kendini tanısın zaman
ölümün gözü açılsın
son bir fırsat ver yaşanacak ayrılığa
beni aklına bile getirme...

soğuk iklimlere benziyor akşamadoğrularımız
pencerelere bakmaya cesaretimiz olmuyor
balkona çıkıp kuş gölgeleri saymak istemiyoruz
boş gürültüler çıkarıyoruz odalarda
ve hep biz diyoruz ben yerine...

bir şarkı söylemiştim toprağına çiçek ekemediğim için
bir öykü anlatmıştım çiçeğine su veremediğim için
bir şiir yazmıştım rüzgarınla konuşamadığım için
şimdi susuyorum...sessizliğini paylaşmak için...



kağan işçen...