Biraz daha daraltalım içimizin odalarını
gün ışığı için
avucunda sımsıkı tuttuğun neyse bırak
unutmaya çoktan varım yine de
bana kendini olur olmaz hatırlat

suratımızda patlıyor bak Akdeniz in kokusu
yaslanmaya gelir gibi bir dağın omzuna
öylece bırakalım içimizi
en azından bir duvar başına

sözler ah adını ördüğüm aralıksız
sözler adım başı nefessiz kalakaldığım
koşmaktan yorulduğum gözlerin için
suskun iç çekişlerde buluyorum kendimi

bulut kesiği şimdi zamanlar
koptu yağmurun ipleri, sağanağız
kalbini kalbime gömmeyi unutma….

birazdan caddelere doluşur
safran kokusu mutfakların
ve dönüş yorgunluğu insanların
sen akasya ağaçlarına uğra yine de
bahçelere dökülmüş lavantaların
eflatun kokusunu al

biz bu büyük oyalanmadayken
uzakta sık ve zümrüt ormanlar büyür
yeşil kendini yazar yeniden
gece yakamoz döker, göz kapakların uykuya uzanır