Sana ilk defa üçüncü peronda “gitme” diyememiştim
Bir Şubat ayıydı,
Başkent her zamankinden daha kalabalıktı
Yolcular son sigaralarını içiyordu
Ben senin gidişine şahitlik ediyordum son defa
Son defa “ hoşça kal” diyemiyordum
Son defa gülümsüyordum insanlara usta
Son defa umursamıyormuş gibi yapıyordum…


Ben ilk defa üçüncü peronda ağlayamamıştım karşında
İlk defa canım yanarken gözlerimi kaçıramamıştım gözlerinden
Ki gözlerim gözlerinde koybolurdu…
Atlar dizginlerinden kurtulurdu...


Sana ilk defa üçüncü peronda söyleyememiştim gerçekleri
Seni kaybetme korkusundandı belki…
Belki aşkı sensiz yaşamaya alışmış olduğumdan…
Sana ilk defa üçüncü peronda “beni unutma “ diyememiştim
“ unutursan ölürüm” zannetmiştim..


Bilmediğin çok şey var usta
Her sabah kampüs durağındaki karşılaşmalarımızın
Akşam üstü o çay bahçesinde aynı masaya oturuşumuzun
Ve hiç göz göze gelemeyişlerimizin bir tesadüf olmadığını da söyleyememiştim…
Bir de yazdığım şiirlerde adını söyleyemeyişim var tabi
Bu yüzden hep başım önde yürüdüm
Sen bana kalem oldun
Ben sana karmaşık bir oyun...
/
Neden gittin be Usta
Tam da biz diyecekken
Neden gittin…


Şimdi senin gidişine bağlıyorum tüm çıkmazları
Sınır dışındaki tüm iç savaşları...
Senin cephe aldığın dünya düzenine alışmasaydı çocuklar,
Okuduğum kitapları sorgulamaktan korkmazdım.
Böylesi saklanmazdım gölgemden
Kontur gerilla yalanlarına bile inanmazdım
Sigaraya da başlamazdım
Gece vardiyalarına da…
Bilmediğin bir mesele daha var aslında ama
Dilim varmıyor usta
Nasipse bir daha ki mektuba…


Hatırlarmısın
Bir eylem arbedesinde,
Dudağından sızan kanla yazmıştın adımı duvarlara
Teklik birinci şahıs aitlik ekini unutmuştun
Ya da taammüden yok saymıştın.
Dudağım her kanadığında,
Şehrin tüm duvarlarını yıkasım geliyor usta
Dellenesim geliyor…
Tüm dağları delesim geliyor tırnaklarımla…


Sen üşüyorken üçüncü peronda
Ben ilk kez uyuyamadım diazem damarlarımda
Durdurulmaz bir dikteyle ayrılığı emrediyordu Eylül
Senin yerine ben asılıyordum usta
Ama neden ölemedim hala
Ölemedim madem
Neden dalamadım hayat denen kavganın ortasına…


Beyaz gömleğin
Ve gül buğusu gülüşlerin...
Allah beni ıslah etsin
Unutamıyorum diyorum usta…
Unutamıyorum...
/
Kanımda fitili ateşlenmiş tonlarca dinamit var sanki
Tuhaf belki ama
Kendi kanımdan korkuyorum son zamanlarda
Bu yüzden nerde bela varsa dalıyorum ortasına
Nerede ölüm varsa
Ben oluyorum orada...


Saat 23:45 usta
Yine sustu bu kahrolası şehir
Sustu sloganlar
Sustu dil…
Biliyorum “ yazma artık” diyorsun içinden
“Yeter “ diyorsun
“Sus” diyorsun…
Ayrılığın üstünden on üç sene geçti
Her sene bir öncekinden beterdi…

Sen beni hiç bilmedin ki usta
Üçüncü peronda neler olduğunu da
Bir ömür bir davanın peşinde bitti
Kronik bir aşkın elinde telef olup gitti

/
Üçüncü peron
Hasterin kol gezdiği
Kavgamın geldiği son
Yalnızlık indi bindiğin otobüsten
Aklımdan isyanlar
İntiharlar geçti gönlümden
_
Üçüncü peron
Hasretin kol gezdiği
Kavgamın geldiği son.